Τα παιδιά έπρεπε να είναι οι πρωταγωνιστές στην Παγκόσμια Ημέρα των παιδιών. Κι αυτό έπραξε η Φιλότεχνη Λέσχη Αχαρνών (ΦΙΛΕΑ), τιμώντας τη σημαντική αυτή ημέρα με μια συναυλία της χορωδίας του 2ου Γυμνασίου – Λυκείου, η οποία αποτελείται από παιδιά. Έχοντας στο πλευρό της τη Νομαρχία Ανατ. Αττικής, η Φιλότεχνη κατόρθωσε για μια ακόμα φορά, να παρουσιάσει, με αφορμή τη σημαντική επέτειο, ένα σπουδαίο μουσικό σύνολο στο κοινό των Αχαρνών.Πολιτισμός σημαίνει ευαισθησία και η Φιλότεχνη δεν μπορούσε να μείνει αδιάφορη στο δράμα των παιδιών του κόσμου. Ο Αντινομάρχης Χάρης Δαμάσκος που άνοιξε την εκδήλωση το είπε, χωρίς να φοβηθεί μήπως χαλάσει το ευχάριστο κλίμα «Δεν ξέρω αν πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε κάνει σπουδαία πράγματα για τα παιδιά. Στην Αφρική πεθαίνουν από την πείνα. Εδώ παλεύουν να επιβιώσουν στα φανάρια. Είναι βέβαιο ότι η Πολιτεία, η Διεθνής Κοινότητα αλλά και ο καθένας μας πρέπει, αν μη τι άλλο, να προσπαθήσουμε περισσότερο» τόνισε ο Αντινομάρχης.Αν ο Χάρης Δαμάσκος προσπάθησε να μην είναι σοκαριστικός, δεν συνέβη το ίδιο με την επιστολή του Προέδρου της Ελληνικής Επιτροπής της UNICEF, Λάμπρου Κανελλόπουλου. Μέσα από τις λίγες αράδες που διάβασε η Κατερίνα Παυλάκη, πρόβαλαν οι διαστάσεις μιας τεράστιας γενοκτονίας, που συντελείται σε βάρος των παιδιών με την ανοχή των χωρών του πολιτισμένου κόσμου. 13εκατ. παιδιά έχουν πεθάνει την τελευταία εικοσαετία από την πείνα, 146εκατ. υποσιτίζονται, 2εκατ. πεθαίνουν από έλλειψη καθαρού νερού, 200εκατ. εργάζονται σε συνθήκες δουλείας, 101 εκατ. δεν πηγαίνουν σχολείο και 8εκατ.είναι ορφανά λόγω του AIDS. Πρόκειται για μια γενοκτονία, το μέγεθος της οποίας δεν μπορεί ασφαλώς να αντιμετωπιστεί με πωλήσεις ευχετήριων καρτών και τετραδίων. Και καλά που υπάρχουν κι αυτές δηλαδή. Αλλιώς, δεν θα είχε κανείς μας άλλοθι. Γιατί, μη γελιόμαστε. Για άλλοθι πρόκειται…
Η χορωδία
Κοντεύουμε, πλέον, στο τέλος του χρόνου και μπορούμε να το πούμε με σχετική βεβαιότητα. Η συναυλία της χορωδίας του 2ου Γυμνασίου – Λυκείου, ήταν ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά γεγονότα της πόλης για το 2009. Όχι μόνο για το εξαιρετικό αποτέλεσμα, αλλά και λόγω της σύνθεσης της: Η χορωδία του Γυμνασίου – Λυκείου είναι ένα διαχρονικό μουσικό σύνολο, που μετράει περίπου είκοσι χρόνια παρουσίας στα μουσικά δρώμενα των Αχαρνών. Την απαρτίζουν μαθητές των δύο σχολείων κι αυτό είναι πολύ σημαντικό καθώς δημιουργήθηκε και λειτουργεί στο περιθώριο ενός απρόσωπου εκπαιδευτικού συστήματος, που αν μη τι άλλο, με τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία του, αποτρέπει τους μαθητές από την Τέχνη. Τους στρέφει, αναγκαστικά, στην προσπάθεια για την κατάληψη μιας θέσης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με στόχο την μελλοντική επιβίωσή τους στην ζούγκλα της σύγχρονης αγοράς εργασίας. Το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης αυτού του μουσικού σχήματος είναι η αντίσταση σ’ αυτό που αποκαλούμε εκπαίδευση και εκπαιδευτικό σύστημα. Αντίσταση που δεν εκφράζεται με πορείες και καταλήψεις, αλλά με την συμμετοχή τους με την οποία δηλώνουν απερίφραστα ότι αρνούνται να υποταγούν. Και περισσότερη τιμή τους πρέπει, θα έλεγε ο ποιητής, γιατί, γνωρίζουν ότι η αντίσταση αυτή και εν προκειμένω, η συμμετοχή τους στην χορωδία, σημαίνει θυσία πολλών ωρών από τον πολύτιμο χρόνο τους. Ποιος είπε ότι η αντίσταση γίνεται χωρίς κόπο;
Ο μαέστρος Μιχάλης Μακρής
Πίσω από κάθε μεγάλη προσπάθεια κρύβεται κι ένας μεγάλος ηγέτης. Από τον θεμελιώδη κανόνα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση η χορωδία. Ο άνθρωπος αυτός είναι ο Μιχάλης Μακρής, που σε ένα μήνα συμπληρώνει στο 2ο Γυμνάσιο 25 χρόνια ευδόκιμης υπηρεσίας. Υπόδειγμα ανθρώπου είναι ένας από τους λίγους εκπαιδευτικούς που έχει αφήσει έργο στην πόλη. Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν ήλθε για να φύγει, αλλά για να μείνει. Είναι εκείνος που κατάφερε να φτάσει μια σχολική χορωδία στα σκαλιά του Ηρώδειου. Πριν περίπου δύο μήνες, ο μαέστρος και οι μαθητές του έζησαν αυτή την μεγάλη καλλιτεχνική εμπειρία, μπροστά σε 4 χιλιάδες θεατές, λαμβάνοντας μέρος στην μεγαλειώδη παράσταση «Η Σμύρνη κάποτε» αποδεικνύοντας ότι αξίζουν. Αυτό τους αναγνώρισε η Φιλότεχνη Λέσχη καλώντας τους να εμφανισθούν μπροστά στο κοινό της πόλης. Ταυτόχρονα εστίασε την προσοχή του κοινού στην ντόπια πολιτιστική παραγωγή και επαναβεβαίωσε το δόγμα ότι ο Πολιτισμός δεν είναι κατ ‘ ανάγκη και ακριβός. Όλα αυτά με αφορμή μια επέτειο, που η ύπαρξή της και μόνο δείχνει ότι, αν μη τι άλλο, καταναλώνουμε πολύ και σκεφτόμαστε λίγο…