Φιλολογικό μνημόσυνο, με αφορμή τα 30 χρόνια της απουσίας του ποιητή Νίκου Λαδά από κοντά μας, πραγματοποίησε το πρωί του Σαββάτου 31 Οκτωβρίου, η Φιλότεχνη Λέσχη Αχαρνών. Ο Νίκος Λαδάς, γέννημα – θρέμμα των Αχαρνών, υπήρξε ένας από τους πιο αξιόλογους νεοέλληνες ποιητές και εγκατέλειψε αυτοβούλως τα εγκόσμια, το 1979, σε ηλικία εικοσιέξι ετών.Στην σεμνή τελετή, που πραγματοποιήθηκε μπροστά στην προτομή του ποιητή, που βρίσκεται στην οδό Κωνσταντινουπόλεως, κοντά στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Αχαρνών, παρευρέθηκαν η μητέρα του Ευγενία, οι Βουλευτές Ντίνος Βρεττός και Παντελής Ασπραδάκης και ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Γιάννης Γρηγοριάδης. Στην προσωπικότητα του ποιητή αναφέρθηκε ο Πρόεδρος της Φιλότεχνης Θανάσης Κατάρας και ο δοκιμιογράφος Δημήτρης Καράμβαλης. Ποιήματά του απήγγειλαν η Κατερίνα Παυλάκη και η ηθοποιός Ράνια Παπαδάκου.
Είναι ο θηλυκός Μίδας του Θεάτρου. Ό,τι πιάνει γίνεται χρυσός. Από καλλιτεχνική κι όχι από οικονομική άποψη. Γιατί για την Καίτη Παπανίκα το χρήμα είναι, απλά,το μέσον επιβίωσης στην Οδύσσεια της καλλιτεχνικής της περιπλάνησης. Η πιο όμορφη, διαχρονικά, γυναίκα του ελληνικού θεάματος, έχει περάσει σε άλλη φάση. Ώριμη και κατασταλαγμένη, έχει εξελιχτεί σε μια, ας μας επιτραπεί ο όρος, εναλλακτική καλλιτέχνιδα. Απαλλαγμένη από το άγχος της καταξίωσης, την οποία έχει κατακτήσει από χρόνια, κατάφερε να πετύχει κάτι πολύ σημαντικό: Να κάνει η ίδια τις επιλογές για την δουλειά της. Επιλογές που για όποιον παρακολουθεί την δραστηριότητά της τα τελευταία χρόνια, γίνονται με τρία κριτήρια. Πρώτον την καλλιτεχνική αξία, δεύτερον το άγγιγμα ψυχής και τρίτον το κλίμα και τις ανθρώπινες σχέσεις που επικρατούν στην δουλειά. Παρεμπιπτόντως αξέχαστη θα μας μείνει η συγκλονιστική ερμηνεία της στο «ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΜΑΜΑ» ένα σπουδαία έργο, που δυστυχώς τα κέντρα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης το πέρασαν στο ντούκου , κατά την λαϊκή έκφραση. Δεν ήταν η μόνη ποιοτική συνεργασία. Υπήρξαν κι άλλες, που εκτός από τον επιούσιο ,στην κυριολεξία, απέφεραν στην Καίτη, το πιο σημαντικό για έναν άνθρωπο που κάνει αυτή την δουλειά. Την ικανοποίηση για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα στον εαυτό της και την ευχάριστη έκπληξη στους άλλους. Αυτή την έκπληξη δοκιμάσαμε την Κυριακή 18 Οκτωβρίου, όταν είδαμε την Καίτη σε ρόλο σκηνοθέτη, στην παράσταση «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» που παρουσίασε ένα ερασιτεχνικό σχήμα,η θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου Ορχομενού. Μια ομάδα που έδωσε την εντύπωση ότι αποτελεί επαγγελματικό σχήμα, λόγω της εμπειρίας αλλά και της προσπάθειας που καταβάλλουν τα μέλη της. Μαζί τους η Καίτη βρήκε τον τρόπο να κάνει την δουλειά διασκέδαση και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Οι θεατές «μπήκαν» στο έργο, χειροκροτώντας τις ατάκες των ηθοποιών, τους οποίους αντάμειψαν με ένα γενναιόδωρο χειροκρότημα στο τέλος. Δεν ήταν λίγοι, όμως η πάντα απαιτητική Καίτη δεν έμεινε ευχαριστημένη και υποσχέθηκε να ξαναέρθουν για μια παράσταση ακόμα. Θα είναι ευτύχημα, γιατί και ο θίασος αξίζει αλλά και το έργο, αφού πρόκειται για ένα κλασσικό έργο της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας. Εις πείσμα του καιρού που δεν επέτρεψε να ανέβει η παράσταση στα ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΕΙΑ, που πραγματοποιήθηκαν, όπως θυμάστε, στις αρχές Σεπτεμβρίου. Δεν είναι να σε θέλει ο Θεός, που προίκισε πλουσιοπάροχα με ομορφιά και ταλέντο την Καίτη. Είναι να σε θέλει και ο καιρός…
Ευτύχισε, να αποκαλυφτεί, επί της θητείας του το Αρχαίο Θέατρο των Αχαρνών. Όμως η ολιγωρία του μόνο με αυτήν που επέδειξαν οι Κυβερνήσεις της ΝΔ μπορεί να συγκριθεί. Αν όμως η Κυβέρνηση είχε την δικαιολογία ότι έπρεπε να λύσει τα προβλήματα όλης της χώρας, ο Δήμαρχος Αχαρνών δεν έχει το παραμικρό ελαφρυντικό. Γιατί μέσα στην τριετία έδειξε απόλυτα συμβιβασμένος με την ολιγωρία της Κυβέρνησης. Για την ακρίβεια ο Παναγιώτης Φωτιάδης άσκησε μια ή δυο φορές, ανέξοδη κριτική, μέσα στα όρια του Δήμου Αχαρνών. Ουδέποτε όμως εκδήλωσε την αντίδρασή του, με μια ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, με επίσκεψη στον Υπουργό ή και με αγωνιστικές κινητοποιήσεις ακόμα. Ουδέποτε απαίτησε δυναμικά να αποζημιωθούν οι ιδιοκτησίες για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η ανασκαφή. Θεώρησε την δυναμική αντίδραση ως πολυτέλεια και περίμενε τον «από μηχανής θεό» για να αναδείξει το θέμα. Ο από μηχανής θεός βρέθηκε στο πρόσωπο του πρώην Υφυπουργού Εσωτερικών και Δημάρχου Καλαμάτας Σταύρου Μπένου. Ο πρώην Υφυπουργός, που έχει έμπρακτα δείξει το ενδιαφέρον του για τον Πολιτισμό, ενδιαφέρθηκε για το Αρχαίο Θέατρο Αχαρνών, στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του στον Σύλλογο ΔΙΑΖΩΜΑ, που ασχολείται με τα Αρχαία Θέατρα όλου του Ελληνικού χώρου. Αυτό το ενδιαφέρον επιχείρησε να αξιοποιήσει επικοινωνιακά ο Δήμαρχος Αχαρνών, με συνέντευξη Τύπου και επίσκεψη στον χώρο της ανασκαφής. Όμως από την πρώτη στιγμή έγινε αντιληπτή η τακτική του. Με σκληρή ανακοίνωσή της η «ΑΧΑΡΝΕΩΝ ΦΙΛΙΚΗ» όχι μόνο αποκαλύπτει τα επικοινωνιακά τερτίπια του Δημάρχου, αλλά του καταλογίζει, ευθέως, ολιγωρία. Ολιγωρία που,δυστυχώς,έχει και σε άλλες περιπτώσεις πληρώσει πολύ ακριβά ο Δήμος Αχαρνών.
Μέσα σε μια σπουδαία φράση, έκλεισε το νόημα της παρουσίας του στα εικαστικά ο Χρήστος Τσεβάς. Ο μεγάλος λαϊκός ζωγράφος, που αποτύπωσε στους πίνακές του, κτίρια και μορφές μιας πόλης που δεν υπάρχει πια, στάθηκε συγκινημένος μπροστά στο μικρόφωνο, κρατώντας την αναμνηστική πλακέτα που του απένειμε, για λογαριασμό του Λαογραφικού Συλλόγου «Κόκκινος Μύλος» ο Πρόεδρος της Κοινωφελούς Επιχείρησης Θεόφιλος Αφουξενίδης. «Ζωγραφίζω για να πολεμήσω την λησμονιά» είπε καταχειροκροτούμενος από το ακροατήριο που σηκώθηκε όρθιο για να τον τιμήσει. Λίγο πριν οι παριστάμενοι είχαν ακούσει με θρησκευτική προσήλωση το τεράστιο βιογραφικό του. Ακολουθώντας το παράδειγμα του ζωγράφου, μπορούμε να το συμπυκνώσουμε σε μία φράση: Ο Χρήστος Τσεβάς πέρα από το καλλιτεχνικό του έργο, υπήρξε πρωτεργάτης σε όλες τις πολιτιστικές και περιβαλλοντικές πρωτοβουλίες που αναλήφθηκαν στις Αχαρνές, τα τελευταία πενήντα χρόνια. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Ορειβατικός, η ΙΛΕΑ και η Φιλότεχνη Λέσχη. Τρεις μεγάλοι θεσμοί στην δημιουργία των οποίων πρωτοστάτησε με την δραστηριότητα και το ήθος του. Όπως ήταν φυσικό, η βράβευση του Χρήστου Τσεβά κυριάρχησε στην εκδήλωση της 27ης Σεπτεμβρίου. Μια εκδήλωση, που οργανώνει κάθε χρόνο ο Λαογραφικός Σύλλογος «Κόκκινος Μύλος» προς τιμήν τω μελών του χορευτικού που εισάγονται στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Η παιδαγωγική σημασία της βράβευσης του Χρήστου Τσεβά είναι προφανής. Τα νεαρά μέλη του Συλλόγου είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά ένα σπουδαίο καλλιτέχνη που υπηρετεί με αφοσίωση την λαϊκή μας παράδοση. Μάλιστα, όπως ανέφερε ο Πρόεδρος του Συλλόγου Αχιλλέας Νταγιάντας, σύντομα θα πραγματοποιηθεί οργανωμένη επίσκεψη στην Δημοτική Πινακοθήκη που φιλοξενεί τα έργα του. Αυτή είναι, ίσως, μια πρωτοβουλία πιο σημαντική κι από την βράβευση του Χρήστου Τσεβά. Καταξιωμένος στην συνείδηση των συμπολιτών του ο καλλιτέχνης δεν είχε ανάγκη τη βράβευση. Άλλωστε έχει βραβευτεί πολλές φορές στο παρελθόν από διάφορους φορείς. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι να γνωρίσουν οι νέοι το έργο του και να μυηθούν στις αξίες του λαϊκού μας πολιτισμού. Γιατί, απλούστατα, γνωρίζει πως με τη μεταλαμπάδευση της παράδοσης στις επόμενες γενιές, θα ξορκίσει το μόνο, που μπορεί να τον φοβίσει: Τη λησμονιά…
Συγκινητική ήταν η στιγμή της αφιέρωσης του τραγουδιού «Όλα σε θυμίζουν» από τους αδελφούς Τσαχουρίδη, στα θύματα του σεισμού της Πάρνηθας. Στις 9 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα, που ο εγκέλαδος ισοπέδωσε και βύθισε στο πένθος την ευρύτερη περιοχή. Κι αν η ευαισθησία των δύο μουσικών είναι εξαιρετικά τιμητική γι’ αυτούς, αναδεικνύει ταυτόχρονα, την τεράστια παράλειψη εκείνων που έπρεπε να τιμήσουν την μνήμη των θυμάτων. Πρόκειται για την Δημοτική Αρχή, που στα τρία χρόνια της θητείας της δεν δέησε να κάνει ένα τρισάγιο στην μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν. Είναι, φαίνεται, πολύ απασχολημένη με τα ρουσφέτια του νεκροταφείου, το οποίο επεκτείνει παράνομα, προσπορίζοντας, ταυτόχρονα, έσοδα τουλάχιστον τριών εκατ. ευρώ στο Ταμείο του Δήμου. Μάλιστα…
Έχασαν. Είναι η λέξη που αφορά σε εκείνους που δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να βρεθούν στο Αμφιθέατρο «Μίκης Θεοδωράκης» το βράδυ της Πέμπτης 10 Σεπτεμβρίου του σωτήριου έτους 2009 στη συναυλία πιάνου και ποντιακής λύρας των Κωνσταντίνου και Ματθαίου Τσαχουρίδη…Ήταν μια μαγική μουσική βραδιά, απ’ αυτές που σπάνια έχει την ευχέρεια να απολαύσει κανείς. Μια βραδιά, από δύο εξαιρετικούς νέους μουσικούς, με εντυπωσιακές μουσικές σπουδές στην Γηραία Αλβιόνα. Δύο καλλιτέχνες, που πάρα πολύ εύστοχα χαρακτήρισε «καμάρια» ένας ογκόλιθος της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σαν τον Μίμη Πλέσσα. Ο «μαέστρος» δεν δίστασε, παρά το βαρύ του πρόγραμμα, όχι μόνο να δώσει το παρών στο Αμφιθέατρο, αλλά να συνοδεύσει στο πιάνο τους αδελφούς Τσαχουρίδη, σε δύο εν πολλοίς άγνωστα, αλλά πολύ σημαντικά, για τον Ελληνισμό τραγούδια που περιγράφουν τον αγώνα του Απόστολου Παύλου για την διάδοση του Χριστιανισμού, αλλά και την μεγάλη τραγωδία του Ελληνισμού, στην Γενοκτονία των Ποντίων. Ο μεγάλος συνθέτης αναφέρθηκε στην περιπλάνηση των δύο νέων μουσικών στην ελληνική αλλά και στις μουσικές του κόσμου στον πηγαιμό τους για την Ιθάκη. Ένας πηγαιμός που αξίζει περισσότερο κι από τον προορισμό, όπως με πολλή σοφία διαπίστωσε ο ποιητής... Με βάρκα τα μουσικά τους βιώματα και όπλο το πιάνο και την ποντιακή λύρα, τα δύο «καμάρια» κολύμπησαν στα βαθιά νερά των μουσικών της Δυτικής Ευρώπης, της Μεσογείου και της Ανατολής. Τα συμπεράσματά τους πολύ απλά. «Εφτά νότες έχει η μουσική στην Ανατολή και εφτά στην Δύση» παρατήρησε ο Κωνσταντίνος πριν γυρίσει από τον «Carusso» σε ένα παραδοσιακό ποντιακό τραγούδι. «Το συμπέρασμα του διδακτορικού μου είναι ότι η Ποντιακή Λύρα είναι ένα όργανο με πολλές δυνατότητες. Μπορεί να αποδώσει όλα τα μουσικά είδη. Λειτουργεί σαν τρίχορδο βιολί. Μάλιστα, κατά την άποψή μου, είναι πιο κοντινή στα μουσικά όργανα και στην Δυτικοευρωπαϊκή μουσική, από το βιολί» σημείωσε ο Ματθαίος. Και το απέδειξε με το παραπάνω. Έπαιξε στην λύρα με την ίδια ευκολία την Ρώσικη «μπαλαλάικα» και την Ισπανική υποχώρηση. Ακολούθησε, μέσα σε αποθέωση, ένα αφιέρωμα στον μεγάλο Στέλιο Καζανζτίδη. Αναδεικνύοντας τις βαθιές μουσικές τους καταβολές, ένας πιανίστας κι ένας λυράρης ερμήνευσαν το «πάρε τ’ αχνάρια π’ άφησα» και «το δικό σου αμάρτημα» του μεγάλου Στέλιου, πριν αφιερώσουν στα θύματα του σεισμού του ’99 το «όλα σε θυμίζουν». Αμέσως μετά, παρουσίασαν ένα δικό τους τραγούδι που εύκολα θα μπορούσε να τραγουδήσει ο Γονίδης. Τέλος, με την ίδια ευκολία ερμήνευσαν το παραδοσιακό της Ρούμελης «Τώρα τα πουλιά», ένα Θρακιώτικο, ένα Κρητικό και φυσικά ένα Ποντιακό. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν εκπληκτική. Φυσικά δεν επρόκειτο για ένα εξειδικευμένο κοινό με ιδιαίτερες μουσικές απαιτήσεις. Όμως αυτό είναι το μυστικό της Τέχνης. Να απευθύνεται ο καλλιτέχνης, με την ίδια αμεσότητα και στον μύστη και στον πρωτάρη. Γι’ αυτό δεν ήταν καθόλου υπερβολική μια φράση-κλειδί του Κωνσταντίνου «Κάναμε επιστήμη (και τέχνη) την μουσική που μας μεγάλωσε». Έχει απόλυτο δίκιο. Και φάνηκε σε μια συναυλία που θα μπορούσε να είναι και μάθημα μουσικολογίας. Εν κατακλείδι, η συναυλία των αδελφών Τσαχουρίδη ήταν ένα μεγάλο μουσικό γεγονός. Άλλωστε το ντουέτο έχει εμφανιστεί, με μεγάλη επιτυχία, και στο Ηρώδειο. Όμως, στην χώρα της γκρίνιας δεν μπορεί να έχει κανείς μόνο επαίνους. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η γκρίνια αφορά σε επουσιώδη ζητήματα. Όπως το όνομα του ντουέτου λόγου χάρη. Αυτό το Αδελφοί Τσαχουρίδη δεν πουλάει. Η εποχή των αδελφών Κατσάμπα, Τζαβάρα, Καλουτά και Μπρόγερ έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Όσο για το τελετουργικό με το οικογενειακό φιλί στην αρχή της συναυλίας δεν συγκινεί πάντα. Οικογενειακές επιχειρήσεις μπορούν να είναι τα σουβλατζίδικα, αλλά όχι τα ντουέτα. Τα αδέλφια χρειάζονται επειγόντως όνομα, αλλά και νονό, ο οποίος θα αναλάβει το «στήσιμο», την δομή του προγράμματος αλλά και την προώθηση (marketing επί το ελληνικότερο!) του καλλιτεχνικού προϊόντος. Ένα προϊόν που αξίζει πολλά, αρκεί αν βρει το κατάλληλο περιτύλιγμα. (Μ’ άλλα λόγια δεν είναι δύσκολο να βρείτε στην Αγγλία ένα μάνατζερ παιδιά! Αν το κάνετε η διεθνής καριέρα σας περιμένει. Άλλωστε το ταλέντο και η γνώση σας περισσεύουν). Εις το επανιδείν (και το επανακούειν) λοιπόν. Κι ας «ψύλιασε» τους αμύητους ο ερχομός του ντουέτου στο Μενίδι. Η συναυλία δεν ήταν ρουσφέτι του Θεόφιλου Αφουξενίδη στους «ημέτερους» Αδελφούς Τσαχουρίδη. Ηταν ένα καλλιτεχνικό γεγονός που «σημάδεψε» στην κυριολεξία το πρόγραμμα των εκδηλώσεων και διέψευσε κατηγορηματικά εκείνους που πίστεψαν ότι μπροστά στα μεγάλα φετινά ονόματα, το ντουέτο θα αποτελούσε τους φτωχούς συγγενείς των «Αριστοφάνειων».
Ήταν ένα σύνθημα πάνω σε τοίχο των Εξαρχείων, που μου είχε κάνει εντύπωση. « Ο πολιτισμός σας τελειώνει μόλις κοπεί το ρεύμα» έγραφε. Είχα σκεφτεί, πολλές φορές , πόσο δίκιο είχε αυτός που το είχε γράψει. Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας 7 Σεπτεμβρίου 2009, όμως, αναρωτήθηκα για πρώτη φορά, μήπως τα πράγματα δεν είναι έτσι.Τι ήταν εκείνο που με έκανε να αμφιβάλλω; Η συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη, στο Αμφιθέατρο των Αχαρνών «Μίκης Θεοδωράκης». Η μπόρα της Κυριακής, είχε προκαλέσει πρόβλημα διαρροής ηλεκτρικού ρεύματος στην περιοχή. Έτσι το Αμφιθέατρο βρέθηκε στο σκοτάδι. Όμως το πιο σημαντικό πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν τα μέσα ενίσχυσης του ήχου, αλλά και τα μουσικά όργανα, που στο σύνολό τους ήταν ηλεκτρικά. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, κάθε καλλιτέχνης θα ανέβαλε την Συναυλία. Όχι όμως ο Αλκίνοος. Πιθανόν σκέφτηκε ότι μια δεύτερη αναβολή, μετά από αυτήν της Κυριακής (λόγω της μπόρας), δεν θα μπορούσε να ξαναφέρει τον κόσμο στο Αμφιθέατρο. Όπως και να έχει ήταν μια μεγάλη απόφαση αφού έπρεπε να στηριχθεί στην ακουστική κιθάρα του και στην κρητική λύρα ενός από τους μουσικούς του για να «γεμίσει» τον ήχο. Γενικώς, οι καταξιωμένοι καλλιτέχνες αποφεύγουν το ρίσκο. Τον Αλκίνοο τον εξιτάρισε. Αποδείχτηκε από το αποτέλεσμα ότι ήξερε καλά τι έκανε. Η ατμόσφαιρα ήταν ιδανική για τα τραγούδια του. Συνήθως τα σιγοτραγουδάει μαζί του ο κόσμος. Γι’ αυτό και πριν ξεκινήσει έκανε μία σοφή κίνηση. Βγήκε στο μπροστινό μέρος της πίστας και κάλεσε κοντά του όσους κάθονταν στα «ορεινά» του Αμφιθεάτρου, για να τον ακούν. Από το πρώτο κιόλας τραγούδι φάνηκε πως όλοι ζούσαν μια συναρπαστική εμπειρία. Όχι μόνο ο Αλκίνοος και ο λυράρης του, αλλά το φαν, στην πλειοψηφία, κοινό του, που όχι μόνο τραγουδούσε μαζί του, αλλά ανταποκρινόταν με έξυπνες ατάκες στα χιουμοριστικά σχόλια με τα οποία ο Αλκίνοος συνόδευσε τα τραγούδια του. «Καλωσήρθατε στο εξωτικό Μενίδι» είπε ανοίγοντας την συναυλία. «Είναι αυθαίρετο» του απάντησε κάποιος από κάτω προκαλώντας τα γέλια όλων. Έτσι κύλισε όλο το πρόγραμμα. Με έναν Αλκίνοο τρυφερό, αισθαντικό και αυτοσαρκαστικό συνάμα. Έναν άνθρωπο σεμνό και αυθεντικό, που έγινε τραγουδοποιός, από ανάγκη να εκφράσει τα τεράστια αποθέματα των συναισθημάτων του. Συνέβη να εκφράσει και τα συναισθήματα πολλών άλλων. Σαν αυτούς που αψήφησαν τον καιρό και ανηφόρησαν στο Αμφιθέατρο. Όχι για να τον ακούσουν αλλά για να τραγουδήσουν μαζί του κρατώντας άλλος μιας μπύρα κι άλλος το κινητό με το οποίο έγραφε την συναυλία, για να την δει αργότερα με τους φίλους του που δεν είχαν μπορέσει να ανέβουν ή δεν διέθεταν το χαρτζιλίκι των 15€ που κόστιζε το εισιτήριο.Πέρασαν όλοι τους υπέροχα. Κι ο Αλκίνοος κι ο κόσμος. Εις πείσμα του καιρού, που με το ψιλόβροχο προσπάθησε μάταια να γίνει ο πρωταγωνιστής της βραδιάς. Αλλά και του στοχαστή των Εξαρχείων που αν είχε την τύχη να βρεθεί στην συναυλία θα γύριζε στον τόπο του «εγκλήματος» για να σβήσει μετανιωμένος το σύνθημά του από τον τοίχο…
ΜΑΡΙΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ
Ένας πραγματικά μεγάλος στις Αχαρνές
