Ήταν ένα σύνθημα πάνω σε τοίχο των Εξαρχείων, που μου είχε κάνει εντύπωση. « Ο πολιτισμός σας τελειώνει μόλις κοπεί το ρεύμα» έγραφε. Είχα σκεφτεί, πολλές φορές , πόσο δίκιο είχε αυτός που το είχε γράψει. Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας 7 Σεπτεμβρίου 2009, όμως, αναρωτήθηκα για πρώτη φορά, μήπως τα πράγματα δεν είναι έτσι.Τι ήταν εκείνο που με έκανε να αμφιβάλλω; Η συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη, στο Αμφιθέατρο των Αχαρνών «Μίκης Θεοδωράκης». Η μπόρα της Κυριακής, είχε προκαλέσει πρόβλημα διαρροής ηλεκτρικού ρεύματος στην περιοχή. Έτσι το Αμφιθέατρο βρέθηκε στο σκοτάδι. Όμως το πιο σημαντικό πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν τα μέσα ενίσχυσης του ήχου, αλλά και τα μουσικά όργανα, που στο σύνολό τους ήταν ηλεκτρικά. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, κάθε καλλιτέχνης θα ανέβαλε την Συναυλία. Όχι όμως ο Αλκίνοος. Πιθανόν σκέφτηκε ότι μια δεύτερη αναβολή, μετά από αυτήν της Κυριακής (λόγω της μπόρας), δεν θα μπορούσε να ξαναφέρει τον κόσμο στο Αμφιθέατρο. Όπως και να έχει ήταν μια μεγάλη απόφαση αφού έπρεπε να στηριχθεί στην ακουστική κιθάρα του και στην κρητική λύρα ενός από τους μουσικούς του για να «γεμίσει» τον ήχο. Γενικώς, οι καταξιωμένοι καλλιτέχνες αποφεύγουν το ρίσκο. Τον Αλκίνοο τον εξιτάρισε. Αποδείχτηκε από το αποτέλεσμα ότι ήξερε καλά τι έκανε. Η ατμόσφαιρα ήταν ιδανική για τα τραγούδια του. Συνήθως τα σιγοτραγουδάει μαζί του ο κόσμος. Γι’ αυτό και πριν ξεκινήσει έκανε μία σοφή κίνηση. Βγήκε στο μπροστινό μέρος της πίστας και κάλεσε κοντά του όσους κάθονταν στα «ορεινά» του Αμφιθεάτρου, για να τον ακούν. Από το πρώτο κιόλας τραγούδι φάνηκε πως όλοι ζούσαν μια συναρπαστική εμπειρία. Όχι μόνο ο Αλκίνοος και ο λυράρης του, αλλά το φαν, στην πλειοψηφία, κοινό του, που όχι μόνο τραγουδούσε μαζί του, αλλά ανταποκρινόταν με έξυπνες ατάκες στα χιουμοριστικά σχόλια με τα οποία ο Αλκίνοος συνόδευσε τα τραγούδια του. «Καλωσήρθατε στο εξωτικό Μενίδι» είπε ανοίγοντας την συναυλία. «Είναι αυθαίρετο» του απάντησε κάποιος από κάτω προκαλώντας τα γέλια όλων. Έτσι κύλισε όλο το πρόγραμμα. Με έναν Αλκίνοο τρυφερό, αισθαντικό και αυτοσαρκαστικό συνάμα. Έναν άνθρωπο σεμνό και αυθεντικό, που έγινε τραγουδοποιός, από ανάγκη να εκφράσει τα τεράστια αποθέματα των συναισθημάτων του. Συνέβη να εκφράσει και τα συναισθήματα πολλών άλλων. Σαν αυτούς που αψήφησαν τον καιρό και ανηφόρησαν στο Αμφιθέατρο. Όχι για να τον ακούσουν αλλά για να τραγουδήσουν μαζί του κρατώντας άλλος μιας μπύρα κι άλλος το κινητό με το οποίο έγραφε την συναυλία, για να την δει αργότερα με τους φίλους του που δεν είχαν μπορέσει να ανέβουν ή δεν διέθεταν το χαρτζιλίκι των 15€ που κόστιζε το εισιτήριο.Πέρασαν όλοι τους υπέροχα. Κι ο Αλκίνοος κι ο κόσμος. Εις πείσμα του καιρού, που με το ψιλόβροχο προσπάθησε μάταια να γίνει ο πρωταγωνιστής της βραδιάς. Αλλά και του στοχαστή των Εξαρχείων που αν είχε την τύχη να βρεθεί στην συναυλία θα γύριζε στον τόπο του «εγκλήματος» για να σβήσει μετανιωμένος το σύνθημά του από τον τοίχο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου